Марыя Іванаўна ВЯРКОВІЧ з вёскі Лебедзева Перабродскага сельсавета—маці-гераіня, выгадавала 12 дзяцей. Прадоўжылі род 19 унукаў і 12 праўнукаў. У свае 91 год жанчына амаль  ні на што не скардзіцца. Дроў поўна, іх нарыхтоўвае сын. Грошай хапае, памяць добрая і галава моцная. 

—Яшчэ і дзецям падказваю, якія больш за мяне забываюцца,—смяецца Марыя Іванаўна.—Яны ў мяне малайцы. Апранаюць, абуваюць, грошы даюць, падарункі дораць.

Некаторыя атабарыліся паблізу ў сяле, Міёрах. Многія ў Латвіі. Двое ў Даўгаўпілсе, трое ў Рызе, па дачцэ—у Лепаі і Рэзэкнэ. Рэгулярна прыязджаюць, абавязкова на Каляды. Муж Аляксандр Вайцехавіч памёр 26 гадоў таму. Быў значна старэйшым за жонку, не дажыў без года да 80-ці. 

—Мы абодва з Лебедзева. Спрадвечныя тут…Муж жыў па суседстве. Навошта далёка шукаць? Прыглядзеліся адно да аднаго, у 1944-м ажаніліся. Рознае бывала: і выпіваў, аднойчы ўдарыў, што ў бальніцу трапіла. Але ўсё даравала. Ставала і добрага. Як мог, так стараўся. Рукасты, умелы. Маці маю дагадаваў. Думала, закапрызнічае браць у хату пажылога хворага чалавека, бо свая сям'я вялікая. Дагледзець было каму. "Лезь, матка, на печ,"—закамандаваў. Мама ўжо мяне сярод дзяцей дрэнна пазнавала, баялася не згубіць. 

Марыя Іванаўна разважае: "Старасць не радасць. Хачу заставацца гаспадыняй самой сабе, хадзіць на сваіх нагах. Дзякую Богу, што беражэ. Нядаўна звалілася з ганка, але ўстала і пайшла. Галава круціцца, таблеткі ем штодзень жменямі. Усё баліць... Штовечар прызвычаілася націрацца адэкалонам, ён сагравае".

  

Маці-гераіня таксама гадавалася ў шматдзетнай сям'і. Не па чутках зведала сялянскае жыццё, як пасталела. Заўсёды падымалася ў 4 раніцы, паліла ў печы. Адпраўляла ў школу старэйшых дзяцей, спраўлялася па гаспадарцы. Маме даручала меншых, а сама бегла ў калгас даіць кароў. 

—Ад світанку да змяркання так заходзішся, абы прылегчы. Зараз ноч як год. Пазяхаю, а заснуць не магу. Малюся, тады кладуся. Добра, што святло ёсць. З ім чалавек—пан. У маладосці лямпу з ліхтаром пад бок—і пралі, ткалі. У сучасным свеце, як цары, жывём. Аўталаўка прывозіць любыя ласункі. Раней на Вя-лікдзень такога не елі, што цяпер кожны дзень. Галоўнае— мір. Памятаю Вялікую Айчынную, галечу. 

—Мужчын забралі на фронт. Адмова лічылася дэзерцірствам і каралася 173 артыкулам,—цытуе па памяці субяседніца. 

Марыя Іванаўна восеньскімі змрочнымі золкімі вечарамі не сумуе. Пасля візіту да цудадзейнай іконы Боскай Маці палепшыўся зрок, чытае без акуляраў, з імі слязяцца вочы. Надзейна грэе печ. Разводзіць думкі і весяліць тэлевізар. Падабаюцца перадачы перш за ўсё "Гаворым і паказваем", "Давай ажэнімся", "Поле цудаў". 

Штогод маці-гераіню запрашаць у райцэнтр на ўрачыстасць шанавання да Дня маці. Пакуль дазваляла здароўе, ездзіла. Зараз аддае перавагу дамашняму спакою, малітве і думкам пра родных.