На Міёршчыне Вольгу Мароз ведаюць як колішняга старшыню Дзісненскага гарвыканкама і гаспадыню «Сядзібы Бабы Мароз». Службовы пост пакінула ў 2011-м, аграэкасядзібу ў Дзісне «зачыніла» паводка 2013-га. У 2017-м Вольга Аляксандраўна пакінула дарагі сэрцу самы маленькі горад Беларусі, пераехалі на малую радзіму мужа ў Пад’ельцы. Бліжэй пазнаёміцца з Міёрамі і адчуць сябе тут сваёй у многім дапамаглі цікавыя цёплыя сустрэчы ў аддзяленні для пажылых людзей ТЦСАН.

– Запрасілі сюды ў 2019-м. Спачатку на правах валанцёра, бо мне яшчэ не было 60-ці. Тут сустрэла свой юбілей і стала паўнапраўнай наведвальніцай аддзялення. І ўсё мне вельмі падабаецца, – з цеплынёй гаворыць суразмоўніца.

Знаёмства з аддзяленнем для пажылых людзей для Вольгі Аляксандраўны пачалося з дэфіле яго наведвальніц у шыкоўных шалях, якія звязалі на занятках гуртка. Убачыла творчы нумар на адным з мерапрыемстваў і загарэлася ідэяй навучыцца ствараць такія прыгожыя рэчы.

– Прыйшла на гурток па вязанні. Асновам мяне яшчэ ў дзяцінстве бабуля навучыла, а тут удасканальваю навыкі, – расказвае майстрыца. – Цацкі вязаць навучылася. Іх дару родным, сябрам, знаёмым. Гэта прыемна, хочацца радаваць людзей. У аддзяленні мы не толькі вяжам, пляцём з трубачак і так далей. Тут атрымліваем адказы на пытанні, якія нас хвалююць. Ёсць праблема – з дапамогай спецыялістаў шукаем рашэнне. А колькі цікавых мерапрыемстваў праходзіць!

 Яркія ўражанні пакінула рэтра-вечарынка «Назад у СССР», веды па гісторыі роднага краю папоўніла вандроўка па «Сярэбраным пярсцёнку Міёршчыны», цёплыя ўспаміны пакідаюць сустрэчы з сяброўкамі з клубаў «Залаты ўзрост» у Дзісне і «Суседачкі» ў Чэрасах, весела адзначаюць свята агурка на падворку ў Вольгі Аляксандраўны… На дыялогавых пляцоўках сустракаюцца з творчымі людзьмі і спецыялістамі розных арганізацый, якім задаюць пытанні і атрымліваюць кампетэнтныя адказы, дзейнічае школа прававой граматнасці, заняткі ў якой праводзіць юрысконкульт ТЦСАН. Актыўнічаюць у конкурсах, удзельнічаюць у злётах валанцёраў.

– Паехалі ў Віцебск на конкурс творчасці ветэранскіх калектываў «Не старэюць душой ветэраны». Наш арт-гурт «Нясумны ўзрост» выступаў з танцам. Напярэдадні ў некаторых, у тым ліку ў мяне, узніклі праблемы са здароўем. Але як толькі зайграла музыка – на ўсе балячкі забыліся і давай танцаваць! Атрымалі дыплом І ступені ў намінацыі «Харэаграфічнае мастацтва», – прыгадвае адну з яркіх і цікавых падзей Вольга Аляксандраўна. – Канешне, можна ўвесь час на пенсіі праводзіць дома, клопатаў хапае. Аднак без аддзялення сябе ўжо не ўяўляю. Тут асаблівая аўра, пануюць дабрыня і клопат. Тут цябе чакаюць і сустракаюць з абдымкамі. Мы дзелімся рэцэптамі любімых страў, насеннем і саджанцамі раслін, гісторыямі са свайго жыцця. Калі хтосьці захварэе, абавязкова наведваем з пачастункамі. Тут мы ўсе дзяўчаты-равесніцы, усе на ты. Тут адчуваем сябе маладымі і энергічнымі. Здорава, што ёсць такое месца, куды можна прыйсці і акунуцца ў атмасферу цеплыні, творчасці і прыняцця.

 РАДКІ БІЯГРАФІІ

Вольга Мароз родам з Глыбокага. Выхоўвалася ў сям’і інжынера па ахове лесу і бухгалтара. Ад таты пераняла любоў да прыроды, у маці навучылася фінансавай граматнасці.

Скончыўшы школу, паступіла ў Беларускі дзяржаўны інстытут механізацыі сельскай гаспадаркі (цяпер БДАТУ), дзе вучылася на спецыяльнасці «Арганізацыя і тэхналогія рамонту сельскагаспадарчых машын». У інстытуце сустрэла будучага мужа Часлава Францавіча, з якім на трэцім курсе стварылі сям’ю.

Першае месца працы – інжынер-метролаг ва ўпраўленні сельскай гаспадаркі і харчавання Міёрскага райвыканкама. Працавала выхавацелем у дзіцячым садку ў Шарагах. Затым была намеснікам старшыні Дзісненскага гарвыканкама, які пасля ўзначаліла.

Разам з мужам выхавалі сына і дачку, радуюцца чатыром унукам.

Кацярына Рынкевіч.
Фотаматэрыял Казіміра Блажэвіча.