Астудзі мяне, крынічка

Астудзі мяне, крынічка,

У спёку, у поўдзень напаі!

Хоць ты й мелка, невялічка,

А ўсіх вабіш у гаі!

Усіх ты дорыш, усіх поіш

Жыватворнаю вадой,

Можа ж ты і заспакоіш

У сэрцы жар пякучы мой.

Мне гарэзная дзяўчына

З вачэй кінула іскру:

Запылаў я бы лучына.

Ой! Каб стала ўсё к дабру!

Астудзі мяне, крынічка,

Жар душэўны прытушы,

Мая просьба невялічка—

Прахалоду дай душы.

Я люблю! Яна ж ці любіць?

Мо, смяецца проста так?

А мо, шэльма, мяне губіць,

Бо такі ўжо прастак.