Сям'і Валеўкаў —  60!

У вёсачцы Каменполле, што паблізу ад райцэнтра, жыве шчаслівая сям’я Аркадзя Іванавіча і Соф’і Рыгораўны Валеўка. Здавалася б, усё як ва ўсіх — сустрэліся, пажаніліся, нарадзілі і выхавалі дзетак. Зараз для іх вялікай уцехай з’яўляюцца ўнукі і праўнукі.

Аднак ёсць у гэтай сям’і і яшчэ адна прыемная адметнасць — 60 гадоў сумеснага жыцця. Сваё брыльянтавае вяселле справяць муж і жонка ў пачатку 2012 года. Важна, што пражылі ў шчасці і паразуменні.

— Не, не тое, каб зусім не пасварыліся, — адзначае Соф’я Рыгораўна, — важна, каб у сям’і была падтрымка, каб уступалі адзін аднаму і давяралі ва ўсім. Галоўным павінен быць мужчына. Так было раней, так і патрэбна цяпер, бо менавіта мужчына выконвае галоўную работу — арэ, сее, косіць, нарыхтоўвае дровы.

На маё пытанне пра адносіны да грамадзянскага шлюбу, субяседнікі выказаліся адназначна: “Роспіс, вянчанне — такіх вясельных абрадаў трэба прытрымлівацца. Тады сямейнае жыццё будзе аберагаць Бог. А ў грамадзянскім шлюбе маладыя жывуць бы прыблудныя”.

Аркадзь Іванавіч і Соф’я Рыгораўна шчыра вераць у Бога.

— Без Бога — ні за парог, — кажуць яны. — І самім трэба глядзець, і на Бога спадзявацца. Рэгулярна запрашаем святара, каб асвяціў хату, спавядаемся.

А я для сябе з прыемнасцю адзначаю, што гутарка з мудрымі людзьмі ідзе толькі на карысць, бо што ні слова, то навука.

— Як вы лічыце, — пытаюся, — у сям’і патрэбна каханне ці можна і без яго пражыць? Тым больш, калі ёсць добрыя адносіны і ўзаемапавага.

— Кахаць трэба. Як будзеш кахаць, дык і сварка ні па чым, — даводзілі яны.

Рамантычным месцам знаёмства і спатканняў будучых мужа і жонкі Валеўкаў  стала калгаснае поле. Менавіта там штодзень завіхалася старанная дзяўчына. А малады трактарыст Аркадзь Іванавіч не мог не прыкмеціць і ацаніць па вартасці спрытную працаўніцу, якая прывабіла яго яшчэ і дзявочай прыгажосцю.

Праз нейкі час згулялі вяселле. У маладой сям’і нарадзіліся дзве дачушкі і сынок.

Цяпер яны ўжо даўно дарослыя, маюць уласныя сем’і. Розныя абралі прафесіі. Так, Алена Аркадзьеўна Радзішэвіч — повар. Ала Аркадзьеўна Дзехцяронак працуе бухгалтарам. А сын Дзмітрый Аркадзьевіч Валеўка жыве ў Браславе. Ён — вадзіцель.

У брыльянтавых юбіляраў — 6 унукаў і столькі ж праўнукаў. Усіх іх Валеўкі-старэйшыя вельмі любяць, заўсёды чакаюць у госці.

Падчас Вялікай Айчыннай вайны Аркадзь Іванавіч быў на фронце, ваяваў у Венгрыі. Узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі. Узгадвае ветэран і пра тое, як рамантаваў зброю. Атрымлівалася.

Соф’я Рыгораўна не прамінула прыгадаць галодныя гады, калі не хапала хлеба. Аднак перажылі і ваеннае ліхалецце, і ўсе нягоды.

Быў час, калі хлявы поўніліся статкам, калі працавітыя людзі жылі заможна. Прыгожа адзначалі святы. Светлыя ўспаміны пакінуў пра сябе абрад “Жаніцьба Цярэшкі”. Выбіралі “бацьку” і “маці”, а тыя ў сваю чаргу — дзяўчыну і хлопца. У танцы маладых злучалі. Абрад працягваўся цікавымі гульнямі, забавамі, жартамі.

На Вялікдзень хадзілі валачобнікі, спявалі велікодныя песні, не абміналі ніводную хату, ушаноўвалі яе гаспадароў. Зычылі ўсім добрага здароўя, шчаслівай долі.

— Весела жылося маладым і старым, — дружна ўспамінаюць Валеўкі. Гэта былі гады іх маладосці, а таму ўрэзаліся яны ў памяць як найлепшы перыяд жыцця.

Прыгадвае Соф’я Рыгораўна, як шыла адзенне не толькі сваёй сям’і, але і іншым вяскоўцам. Атрымлівалася ў яе гэта нядрэнна.

Маладыя Валеўкі не толькі трымалі падсобную гаспадарку, але на першым часе набылі нават калоду пчол. Не так як дзеля мёду, а больш для душы, бо прыемна ім было назіраць як гудуць-спяваюць пчолкі-працаўніцы. Падобнай стараннасцю вызначаліся і самі гаспадары, якія пастаянна дбалі пра дабрабыт, што стваралі ўласнымі рукамі.

На залатое вяселле юбіляраў сабраліся ўсёй вялікай сям’ёй. Шумна і весела было за сталом. Соф’я Рыгораўна і Аркадзь Іванавіч прынялі безліч віншаванняў, цёплых слоў.

Не менш шматлюдна будзе і падчас брыльянтавага юбілею, бо ўсім хочацца выказаць самае пяшчотнае, самае душэўнае дарагім бабулі і дзядулю. Вось як адгукаецца пра родных  людзей унучка Марына Віктараўна Радзішэвіч: “Памятаю, як я маленькая прыбягала з марознай вуліцы, а дзядуля грэў ля печы коўдру і клапатліва ўхутваў мяне. Наогул, ён мог дараваць нам любыя свавольствы. Бабуля нас таксама вельмі любіла, хоць і выхоўвала ў паслухмянасці і строгасці. Разумеем, што заўсёды жадалі яны нам самага найлепшага, хацелі, каб выраслі мы годнымі людзьмі”.

Бясспрэчна, само жыццё брыльянтавых юбіляраў Валеўкаў — найлепшы ўзор для моладзі, людзей, якія пачынаюць будаваць сваё сямейнае шчасце, гэта — яскравы прыклад і для ўсіх іншых.

На здымках: Соф’я Рыгораўна і Аркадзь Іванавіч у маладосці і сёння.

Алена БАСІКІРСКАЯ.