Героем стал возле деревни Тычки Миорского района Виктор Бабичев
gazeta 9-05-2020, 09:00 595 Грамадства / 75 год ПерамогіРаённая кніга «Памяць» змясціла пасляваенны здымак Героя Савецкага Саюза Віктара Бабічава, які здзейсніў подзвіг пры вызваленні Міёршчыны. Пасля раёнка больш падрабязна расказвала пра бой 5 ліпеня 1944 года ля вёскі Тычкі, што цяпер у Павяцкім сельсавеце. У ім вызначыўся камандзір гарматы 125-га асобнага супрацьтанкавага дывізіёна, што уваходзіў у склад 29-й стралковай дывізіі 6-й гвардзейскай арміі 1-га Прыбалтыйскага фронту, старшына Віктар Аляксеевіч Бабічаў. Цяпер мы маем магчымасць са спасылкай на дакументы расказаць пра яго жыццёвы і баявы шлях.
Віктар Бабічаў нарадзіўся 16 красавіка 1916 года ў пасёлку Петрапаўлаўка, які цяпер знаходзіцца ў межах горада Ахтубінск Астраханскай вобласці (на той час Сталінградскай), у сям’і рабочага. Скончыў пачатковую школу, працаваў трактарыстам ва Уладзімірскай МТС. У Чырвонай Арміі адслужыў у 1937 – 1940 гадах. У перадваенны час быў ужо жанаты, з другой паловай Дар’яй Рыгораўнай жыў у Петрапаўлаўцы на вуліцы 1-е Мая, 15.
З пачаткам Вялікай Айчыннай зноў прызваны Уладзімірскім райваенкаматам Сталінградскай вобласці ў армію ў верасні 1941-га. Трапіў у фарміруемы 45-ы знішчальна-супрацьтанкавы артдывізіён 68-й марской брыгады. Пасля адпаведнай падрыхтоўкі ў лютым 1942-га яго накіравалі ў дзеючую армію наводчыкам гарматы ў званні сяржанта.
Да гэтага добра засвоіў сваю ваенную спецыяльнасць. Ужо ў сакавіку – красавіку ў баях ля хутара Копані яго разлік знішчыў кулямётную кропку і мінамёт праціўніка. Неўзабаве наводчыка адзначылі нагрудным знакам «Выдатны артылерыст».
Асабліва ён вызначыўся ў баях пад станіцай Екацярынінскай у пачатку 1943 года, дзе вёў агонь па пяхоце праціўніка і знішчыў каля 90 салдат і афіцэраў. А на вышыні 620,8 удзельнічаў у непасрэднай сутычцы з нямецкімі аўтаматчыкамі з выкарыстаннем табельнай зброі – з асабістага аўтамата ва ўпор расстрэльваў гітлераўцаў. За гэтыя заслугі байца адзначылі медалём «За адвагу», які атрымаў у студзені 1943 года. Дарэчы, да гэтай узнагароды ў адпаведнасці з загадам па 68-й марской стралковай брыгадзе ад 24 студзеня № 02/Н прадстаўлена сем сяржантаў – камандзіраў і наводчыкаў гармат. Бабічаў ваяваў на знакамітай саракапятцы – гармаце калібрам 45 мм.
Можна сцвярджаць, што ўзнагарода пасадзейнічала ўступленню Віктара Аляксеевіча ў партыю. У баявой абстаноўцы працэдура атрымання партбілета была спрошчаная.
Сапраўдным выпрабаваннем для артылерыста стаў прарыў варожай абароны ў снежні на ўчастку Лабок – Каесікава. Яго гармата падаўляла агнявыя кропкі праціўніка, ліквідавала два кулямёты і ротны мінамёт, вяла агонь па варожай жывой сіле.
1944 год для старшыны, ужо камандзіра 45-кі Бабічава пачаўся баямі за вёску Слабодка. Гармата 28-гадовага артылерыста вывела са строю два кулямёты праціўніка, ліквідавала снайпера і восем салдат. Калі прамым ударам варожага снарада падбілі суседнюю гармату, Бабічаў пад агнём праціўніка дапамог двум параненым таварышам і пры падтрымцы свайго разліку эвакуіраваў іх у тыл. У лютаўскіх баях артылерысты цягнулі сваю гармату на руках па бездаражы, каб аблегчыць пяхоце рух наперад. Такія дзеянні старшыны ўжо 125-га супрацьтанкавага дывізіёна ацэнены ордэнам Славы ІІІ ступені. Прадстаўленне з характарыстыкай «Праявіў сябе мужным, бясстрашным і рашучым камандзірам гарматы» падпісаў 26 лютага капітан Шчарбіна, у сакавіку дакумент дадаткова засведчылі вышэйстаячыя камандзіры. 10.03.1944 выдадзены адпаведны загад № 03/н па 29-й стралковай дывізіі, усе тры ордэны Славы ІІІ ступені атрымалі знішчальнікі танкаў.
Беларуская наступальная аперацыя для камандзіра гарматы старшыны Бабічава пачалася 22 чэрвеня 1944 года з прарыву нямецкай абароны ў Віцебскай вобласці. Ля вёскі Краснагоры і вышыні 149,5 яго гармата пад артылерыйска-мінамётным агнём праціўніка прамой наводкай з баявых парадкаў пяхоты знішчыла варожыя 75-мм гармату, два станкавыя кулямёты, назіральны пункт і да 15 салдат. Такім чынам быў пракладзены шлях для наступлення нашай пяхоты, якая захапіла траншэю праціўніка і дзякучы артылерыйскай падтрымцы паглыбілася ў нямецкую абарону.
Мужнасць і адвагу старшыны Бабічава зноў высока ацанілі. Яго прадставілі да ўзнагароджання ордэнам «Чырвонага сцяга», аднак Ваенны Савет 6-й гвардзейскай арміі ўнёс свае карэктывы: варты ордэна Славы ІІ ступені.
4 ліпеня батальёну, у які ўваходзіў 125-ы супрацьтанкавы дывізіён, паставілі задачу заняць вёску Павяцце і перарэзаць чыгунку Варапаева – Друя. Артылерысты выйшлі на вызначаны рубеж на наступны дзень. Аднак ля вёскі Тычкі ў тыл савецкім салдатам ударылі немцы, што адступалі з боку Міёр па іншай дарозе. Ім супрацьстаялі толькі чатыры гарматы, снарады ў якіх заканчваліся.
Узнагародны ліст ад 9 ліпеня, які падпісаў камандзір 125-га супрацьтанкавага дывізіёна маёр Шчарбіна сведчыць:
«В неравном и упорном бою батареи под деревней Тычки Вилейской области 5 июля 1944 года с двумя батальонами пехоты и артиллерийским дивизионом 75 мм пушек немцев, противник шел в контратаку с двух направлений, орудийный расчет старшины Бабичева, под сильным артиллерийско-минометным и ружейно-пулеметным огнем противника, прямой наводкой из орудия уничтожил: автомашину, четыре мотоцикла, два станковых пулемета, параконную повозку с лошадьми и в упор расстрелял из орудия более 50 немецких солдат и офицеров. В этом бою израсходованы осколочные снаряды, а немецкая пехота, окружив батарею, шла на орудие. Старшина Бабичев, оставив у орудия одного наводчика, остальной личный состав орудийного расчета поднял в атаку и с возгласами «За Сталина!», «За Родину!» вступил в рукопашный бой. Лично из своего оружия застрелил пять немцев, а когда не стало патронов, схватил саперную лопатку и отрубил голову немецкому офицеру. Взял немецкий пулемет, из которого расстрелял в упор более 15 солдат и офицеров противника. В этом бою, будучи тяжело ранен, с перебитой ногой руководил и участвовал до окончательного отражения контратаки противника.
При этом отрезал левый фланг контратакующего батальона противника, тем самым обеспечил полный разгром немецкого батальона.
В бою товарищ Бабичев проявил исключительную храбрость, мужество, находчивость и геройство.
Старшине Бабичеву Виктору Алексеевичу присвоить звание – Героя Советского Союза».
Прапанову аб узнагароджанні падтрымалі іншыя ваенныя начальнікі, апошнім свой подпіс на ўзнагародным лісце 4 лістапада 1944 года паставіў камандуючы войскамі 1-га Прыбалтыйскага фронту генерал арміі Баграмян.
За выключную храбрасць, мужнасць, знаходлівасць і гераізм старшыне Бабічаву Віктару Аляксеевічу 24 сакавіка 1945 года прысвоена званне Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медаля «Залатая Зорка» за № 8850. У алфавітным спісе Указа ён 24-ы.
У гэтым баі нагу артылерыста практычна раструшчыла, яе давялося да снежня лячыць у ваенным шпіталі, а затым дома пасля звальнення з арміі.
Усё наступнае жыццё Героя прайшло ў Ахтубінску. Яго не стала 13 кастрычніка 1980-га.
У ТЭМУ
Віктар Бабічаў даводзіцца дзядзькам першаму губернатару Астраханскай вобласці Анатолю Гужвіну.
Фота для ілюстрацыі.
Леанід МАТЭЛЕНАК.
Похожие статьи
0 комментариев
Добавить комментарий
Комментировать статьи на сайте возможно только в течении 360 дней со дня публикации.