Як правіла, большасць жыхароў раёна прыязджаюць у Міёры па асабістых ці працоўных справах і, выканаўшы ўсе пункты плана, спяшаюцца дадому. Карцінкі райцэнтра мільгаюць у вокнах іх уласных аўтамабіляў ці маршрутных аўтобусаў. Ды і самі гараджане, нават калі перамяшчаюцца пешшу, то звычайна на павышанай хуткасці, мала ўвагі звяртаючы на наваколле, бо думкі іх на хвалі "Праца-дом-сям'я-справы". А што б рабіў чалавек, які трапіў у наш горад праездам і мае ў запасе некалькі вольных гадзін? Куды пайсці прагуляцца, дзе адпачыць і падсілкавацца. Шукаць адказы на гэтыя пытанні ў адзін з працоўных дзён адправілася карэспандэнт. 

Каб у далейшым абысціся без суб'ектыўных высноў, скласці кампанію папрасіла сваіх сяброў — Таццяну і Аляксандра з Наваполацка. Наш райцэнтр вядомы ім з пары дзяцінства, але бываюць тут нячаста і (зноў жа!) толькі па справах.

Наша падарожжа пачалося ў пачатку дзясятай гадзіны раніцы. Надвор'е было сонечнае, толькі вецер узмацніўся.

Першым пунктам турыстычнага маршруту выбралі касцёл. Уваход на тэрыторыю святыні адкрыты. Адразу звяртаеш увагу на акуратнасць, чысціню, прыгожыя скульптуры і экзатычныя кветкі, кустарнікі і дрэўцы, што растуць вакол велічнага збудавання. Прагуляўшыся па тэрыторыі і зрабіўшы некалькі здымкаў на памяць, накіраваліся на паўвостраў.

Там на дзіцячай пляцоўцы катаўся з горкі хлопчык пад наглядам маці. Відаць, яны знаходзіліся на лячэнні ў бальніцы і юнаму гарэзе дазволілі пазабавіцца на вуліцы.

Па асфальтаванай сцяжынцы ідзём на пляж. Пясчаны бераг, распранальня, лаўкі і нават спартыўнае абсталяванне.

— Аматарам спорту пашанцавала, — заўважае Аляксандр. — Падчас ранішняй прабежкі можна тут пазаймацца. Нават не ведаю, ці ёсць такое ў Наваполацку.

Падрабязней чытайце ў “МН” №72.

Кацярына РЫНКЕВІЧ.

Фота К.БЛАЖЭВІЧА.